Büyük Deha Leonardo da Vinci’nin Ağaçlar Üzerine Yaptığı Çok İlginç Gözlem

İtalyan bilim adamı, içinde bulunduğu dönemden günümüze dek araştırmaları ve buluştuklarıyla ünlü, dünyanın gördüklerini görebileceği en büyük sanatçı ve dehalardan biri. Vitruvius Adamı, Son Akşam Yemeği ve Mona Lisa gibi ünlü eşyaların yanı sıra, insan bedeni ve doğa ile ilgili çalışmaları da bulunmaktadır.

Peki ağaçlarla ilgili oldukça etkileyici bir hareket yapan bilimcinin, ağaçların gövdesi ve dalları arasındaki bu bağların perde arkasında neler yatıyordu?

1400’lerde ve 1500’lerin başında, sanatta ve yaşamda çoğu alanda ağaçlara ve diğer manzaralara olan ilgi ve yerlerde oldukça nadirdi.

Leonardo da Vinci’nin ağaç anatomisine olan ilgisi zamanına göre sıra dışıydı. Da Vinci’nin bu hareketi, resimlerdeki bilimsel görünüme ve çevreye çok daha boyutlu ve gerçekçi görünmeyen yaygınlaşma yaygınlaştırma kazandırdı.

Araştırmacılar, Leonardo’nun bu yönetiminin, bizim bilim adamlarımız için harika bir başlangıç bilir hemfikirdi.

Rönesans sanatının ve biliminin ustası Leonardo da Vinci, 500 yılı aşkın bir süre önce ağaçlar hakkında çok ilginç bir gözlem yaptı.

Ünlü bilim insanı, ağacın evrensel bir büyüme örüntüsü sergilediğini ve ağacın gövdesi ile dallarının gereksinimleri arasında bir ilişki fark etti.

Bu örgüleri defterine ayrıntılı bir şekilde çizerek ifade etmeye çalışan Da Vinci, işletim “bir ağacın tüm dalları, saldırısının her örneğini bir araya getirdiğinizde, kalınlık olarak gövde yüksekliğina sınıfı” cümlesiyle ifade etmişti.

Bir diğer ifadeyle, ağacın dallarının bir araya getirilip gövdenin ucuna eklendiği farz görünümü, sütunu andıran bir görüntü ortaya çıkıyordu.

Leonardo’nun bu karışımıyla ilgili son dönemlerde yayınlanan bir çalışmaya göre ise bunun nedeni, rüzgarın zararlı etkilerinden korunmak için ağacın kendi kendine geliştirdiği bir özellik olduğuydu.

Bilgisayar ortamı karışık dal örüntüleri tasarlayan fizikçi Christophe Eloy, bu yolla’nun öne sürdüğü kuralların nasıl ortaya çıkması gerektiğini.

Bir sanal ağaç oluşturmak için ana dalların daha küçük kopyalarını art arda eklediği bir fraktal ağaç iskeletiyle Denemeye başlayan Eloy, bunu yaparken en hafif ağacın bile rüzgarına dayanabilecek güçte gövdeye sahip olmasına özen gösterdi.

modeli ağaç sanal bir rüzgar tünelinde test eden Araştırmacı, dalları kırabilecek rüzgar kuvvetini hesapladıktan sonra, dalların kalınlığının ne kadar olması gerektiği üzerinde de çalıştı.

Bu testin sonunda, en küçük daldan gövdeye kadar her bir bölüm için hesapladığı derinliğin, Leonardo’nun yönetmeliği ile uyumlu gördünüz.

Konu ile ilgili tartışmalar, dönem içinde “Hidrolojik ve Yapısal” teori dahil olmak üzere temelde iki kategoriye ayrıldı.

hidrolojik teori, ağaçların Özelliklerinin şeklinin, suyu köklerinden dallarına ulaşma hedefine yönlendirerek savunurken; Eloy’un da idamesi Yapısal teoriağaç şeklinin, ayakta kalma amacına ulaşmak için gelişmiş olduğunu ileri sürdü.

Fizikçi Grigoriev ve arkadaşları ise Leonardo’nun bu denemeyi yapmak için, çeşitli türlere ait ağaçların çoğunu çekti ve bu dalları analiz etti.

Gerçekte bulunan modellerin varsayımlarıyla eşleşip örtüştüğünü doğrulamak amaç böyle bir çalışma yapan Grigoriev ve ekibi, henüz yaprak dökmeyen ağaç incelememiş olsa da, bu düzenlemelerin defterlerinin incelediği gibi tüm yaprak döken ağaçlar için geçerli olduğunu tespit etti.

Ünlü fizikçi, meşe, kestane ve huş ağaçlarına ek olarak araştırmalarına akçaağaç, ıhlamur ve elma ağaçlarını da ilavelerde aynı genel muhafazanın doğrulandığını gördü.